Nowa szkoła

Jeszcze kilka dni i zacznie się nowy rok szkolny. Jak chyba każda mama strasznie jestem przejęta nowym etapem życia mojego syna. Rozmawiając dzisiaj z mężem przypomniałam mi się moja własna historia związana z pierwszym dniem w liceum.

1 września 1993 roku to była środa, Po raz pierwszy usłyszałam dzwonek w nowej szkole. Mieszkałam wtedy na tzw. blokowisku dosłownie 5 minut drogi od mojego liceum. Moje liceum było „młodą” szkołą i nie miało tzw. tradycji, niechętnie było wybierane przez uczniów, Ci którzy wybierali się do liceum to szli do tego z tradycjami ale tam dostawali się naprawdę tylko uczniowie z najwyższymi średnimi na świadectwie. Początkowo miałam iść do Technikum administracji, ale ono było w innym mieście i zdecydowałam się jednak na pozostanie na miejscu i wybrałam właśnie to „młode” liceum. Niestety wiązało się to m.in. z tym, że moje koleżanki i koledzy z podstawówki wybrali inne szkoły jedni zawodowe inni inne licea i technikum ja trafiłam do nowej szkoły nie znając nikogo. Poszłam osamotniona na to rozpoczęcie roku szkolnego. Stanęłam w grupie rówieśników i czekałam na moment gdy zaczną wyczytywać uczniów poszczególnych klas a w moim roczniku było nas nie wielu bo tylko dwie klasy. Nie wiem jak to się stało ale nie usłyszałam swojego imienia i nazwiska w żadnej z klas usłyszałam natomiast moje nazwisko ale imię męskie imię w klasie B przekonana, że nastąpiła pomyłka (mam mało popularne nazwisko rodowe, obecnie tylko mój przyrodni brat może przedłużyć nasz ród chyba, że będzie miał tylko córki i nie przekaże dalej nazwiska, myślę tu oczywiście tylko o części rodziny dotyczącej mojego pradziadka Jana ). Tak jak pomyślałam tak zrobiłam jak padło hasło aby rozejść się do klas udałam się do klasy B, no i oczywiście nie było żadnej pomyłki chłopak który został wyczytany faktycznie miał takie samo nazwisko jak ja, i to nie była właściwa klasa do której trafiłam, zostałam przydzielona do klasy A. Po jakimś czasie wreszcie udało mi się trafić do właściwej klasy, mam nadzieje że mojego syna nie spotka podobna przygoda.

A wracając do chłopaka o tym samym nazwisku gdy już się poznaliśmy okazało się, że jednak należymy do wspólnej rodziny mój pradziadek i jego byli braćmi. Mój pradziadek nie wrócił z wojny i kontakty rodzinne się urwały dlatego go nie znałam. Teraz jak się czasami spotykamy to zawsze się witamy „cześć kuzyn” „cześć kuzynka”.